|
Οι παλιοί δίσκοι βινιλίου είχαν γραμμένα τα τραγούδια πραγματικά σε χαραγμένη τροχιά, ένα αυλάκι πάνω στην επιφάνεια του δίσκου. Οι δονήσεις της βελόνας που έμπαινε μέσα στο αυλάκι δημιουργούσαν ηλεκτρικό ρεύμα που, ενισχυμένο από τον ενισχυτή, αποστελλόταν στα μεγάφωνα που το έκαναν τραγούδι.
Ο όρος έμεινε, ταϊ, Τροχιές Ανα Ίντσα, παρ’ όλον ότι σήμερα το κεφαλάκι ανάγνωσης με φεακτίνα δεν μπαίνει σε αυλάκι αλλά διαβάζει τα δυφία όπως είναι αραδιασμένα στο δίσκο σε γούβες και τούμπες χωρίς να αγγίζει το δίσκο. Επίσης δεν πρόκειται για πολλές τροχιές αλλά μία που είναι γραμμένη σπειροειδώς, και, στην περίπτωση του ΣΔ και του σκλ.δ. , από μέσα προς τα έξω. Όσο περισσότερες οι τροχιές ανά ίντσα τόσο περισσότερα δδμνα χωρεί ο δίσκος. Οι δισκέτες ψηλής πυκνότητας είχαν 96 ταϊ. Οι σκλ.δ. έχουν χιλιάδες ταϊ.
|
